Bahan PVC

Polivinil klorida (sebagai alternatif: poli(vinil klorida), bahasa sehari-hari: polivinil, atau ringkasnya vinil; singkatan: PVC) ialah polimer plastik sintetik ketiga paling banyak dihasilkan di dunia (selepas polietilena dan polipropilena).Kira-kira 40 juta tan PVC dihasilkan setiap tahun.

PVC datang dalam dua bentuk asas: tegar (kadang-kadang disingkat sebagai RPVC) dan fleksibel.Bentuk PVC yang tegar digunakan dalam pembinaan untuk paip dan dalam aplikasi profil seperti pintu dan tingkap.Ia juga digunakan dalam membuat botol plastik, pembungkusan bukan makanan, helaian penutup makanan dan kad plastik (seperti kad bank atau keahlian).Ia boleh dibuat lebih lembut dan lebih fleksibel dengan penambahan plasticizer, yang paling banyak digunakan ialah phthalates.Dalam bentuk ini, ia juga digunakan dalam paip, penebat kabel elektrik, kulit tiruan, lantai, papan tanda, rekod fonograf, produk kembung, dan banyak aplikasi yang menggantikan getah.Dengan kapas atau linen, ia digunakan dalam pengeluaran kanvas.

Polivinil klorida tulen ialah pepejal putih dan rapuh.Ia tidak larut dalam alkohol tetapi sedikit larut dalam tetrahydrofuran.

PVC telah disintesis pada tahun 1872 oleh ahli kimia Jerman Eugen Baumann selepas penyiasatan dan eksperimen yang panjang.Polimer itu kelihatan sebagai pepejal putih di dalam kelalang vinil klorida yang telah ditinggalkan di atas rak yang terlindung daripada cahaya matahari selama empat minggu.Pada awal abad ke-20, ahli kimia Rusia Ivan Ostromislensky dan Fritz Klatte dari syarikat kimia Jerman Griesheim-Elektron kedua-duanya cuba menggunakan PVC dalam produk komersial, tetapi kesukaran dalam memproses polimer tegar, kadangkala rapuh menggagalkan usaha mereka.Waldo Semon dan Syarikat BF Goodrich membangunkan kaedah pada tahun 1926 untuk mengplastikan PVC dengan mengadunnya dengan pelbagai bahan tambahan, termasuk penggunaan dibutyl phthalate pada tahun 1933.